Opowiadania - World of WarCraft

Niezależnie od tego jak bardzo próbował, wspomnienie tych słów nie opuszczało go. Nie miało znaczenia to, ile razy słyszał dumne okrzyki "Witaj, Overlordzie!" gdy wkraczał do Agmar's Hammer, lub jak długo stał w ruinach przed Wrath Gate i przyglądał się magicznemu ogniowi...

Hej tam, kolego. Z tej strony książę handlowy Gallywix. Trzymasz w rękach tę książkę, bowiem chcesz być taki jak ja. Kto by nie chciał? Nie ma na świecie bardziej potężnego i niebezpiecznego goblina ode mnie. Mogę dać ci wszystko, co będzie potrzebne do odniesienia sukcesu.

"Nigdy nie chwytaj dłoni innego człowieka, synu..." rzekł król Archibald Greymane, a jego potężna sylwetka ledwie była widoczna w świetle półmroku. "Zawsze jest lepiej wstać samodzielnie. To właśnie odróżnia wielkich od pozostałych." Jego syn, siedmioletni Genn, cofnął swą wyciągniętą rękę.

Niebo nad szczytem Aerie nawoływało Kurdrana Wildhammera, niczym odległy blask ogniska w mroźną zimową noc. Po dwudziestu latach spędzonych w piekielnym świecie znanym jako Outland, wreszcie był w domu. Nigdy nie żałował przyłączenia się do ekspedycji...

Rozklekotany stary wóz jechał w stronę Wielkiej Bramy, gdzie mały patrol czekał na niego w drodze do odległej wieży sterowców. Stamtąd przewożona woda zostanie rozdystrybuowana do siedzib orków w Durotarze, ziem które najbardziej dotknęła niedawna susza. Młoda bestia kodo ciągnąca wóz poruszała się powolnie, po pewnym czasie znikając za wzgórzem...

Młody troll przykucnął w deszczu, wpatrzony przed siebie, gdzie ścieżka znikała w gąszczu dżungli. Ani promienia światła, ani nawet bryza nie były w stanie przebić się przez rośliny. Ta część wyspy była znana jako Pierwszy Dom i nie zapuszczał się tu nikt, poza łowcami cieni i głupcami.

"Skończyliśmy przeszukiwać górne platformy w sektorze 17, sir. Wygląda na to, że miejsce to nie zostało zbyt mocno zmienione od czasu naszego, uh, odejścia. Rzecz jasna wszystko śmierdzi troggami..."

Wyglądała jakby śniła. Twarz nocnej elfki była zupełnie rozluźniona poza jej ustami, które były nieco wykrzywione, jakby jej sen nie należał do najprzyjemniejszych. Jej ciało było nienaruszone i nie nosiło na sobie żadnych ran, w przeciwieństwie do innych, których widziano w ostatnich dniach.

Sylvanas Windrunner dryfuje po oceanie spokoju, gdzie fizyczne odczucia zastąpione są czystymi emocjami. Może dotknąć szczęścia, widzieć radość, słyszeć spokój. To jest życie pozagrobowe, jej przeznaczenie. Nieskończony ocean, w którym znalazła się, kiedy zginęła broniąc Silvermoon. Tutaj jest jej miejsce. Za każdym razem, jej wspomnienie tego miejsca niszczało. Dźwięk oddala się. Wizja zdaje się być ledwie pamiętanym snem. Jednak z przerażającą klarownością, wspomnienie zawsze kończy się tak samo: dusza Sylvanas zostaje wyrwana.

Coś wybudziło króla Variana Wrynna z głębokiego snu. Kiedy stał w mroku, po korytarzach twierdzy Stormwind odbił się echem jakiś dźwięk. Ogarnęło go przerażenie, bowiem kiedyś już słyszał coś podobnego. Varian powoli ruszył w stronę drzwi i przytknął swe ucho do dębowych desek. Nic. Żadnego ruchu. Żadnych odgłosów. Nagle, gdzieś z oddali, spoza zamku, usłyszał stłumione dźwięki wiwatujących tłumów. Czy zaspałem na dzisiejszą ceremonię?